Ola, queeruñxs! Como levades os 28º que marcan os mercurios ás 12h dun 28 de maio coma hoxe?
Estamos a 7 días do próximo “encontro” en zoom e imos deixar por aquí unha proposta de temas para o debate sobre a primeira lectura que facemos en dixital a través da plataforma de préstamo de libro electrónico galega, Galiciale: A cabeza de Medusa, de Marilar Aleixandre.
Publicada no ano 2008 foi gañadora da 10ª edición do concurso Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil 2008, e do Premio The Withe Ravens (Internationale Jugend Bibliothek) no 2009 e Premio Frei Martín Sarmiento no 2010.
A autora recolle no epílogo que conta a historia con personaxes ficticias, mais que dúas rapazas doblemente violadas existiron nun instituto no que exerceu a docencia. Moitas máis Lupes e Sofías existen e máis necesarias son obras coma esta.
Grazas! Espero que vos interese esta historia da violación social que acompaña á física, e de como facer fronte á vergonza https://t.co/ID2kmaZXCL
Sabendo que o mollo da historia dá moito de si, poñemos enriba da mesa estas cuestións:
Sofía, que exixe para si o que é dela, e Lupe, que abandona e logo retoma a demanda con forza. Son dúas evolucións distintas que poñen de manifesto a importancia do acompañamento e dos coidados, do amor e da amizade, mais tamén o que nos di a autora en twitter: como facer fronte á vergonza.
o papel dos medios de comunicación e a importancia da linguaxe: de como as novas nos xornais evolucionan de “presunto agresor” a “presuntamente agredida“; ou de como o foco se vai movendo dun lado ao outro ata acabar cuestionando as vítimas e facéndoas responsables do que lles acontece, como se fose o seu castigo merecido;
as masculinidades: Mauricio e Artur representan, quizás, dúas contrapostas. Ao longo de toda a historia só unha personaxe masculina lle fai fronte á toxicidade de quen acusa á vítima. Rubén, aínda que con comparacións a chiscos desafortunadas, é claramente un aliado. E Vicenzo, que é Vicenzo?
Creo que hai dúas violancións. Unha física e outra simbólica, entendes? Unha é a agresión ao teu corpo. Sei que foi arrepiante mais, sen a carga simbolica que lle atribúe a sociedade, non debería preocuparte máis que… que se che atropelasen un pé cunha moto.
Rubén, a Sofía
as nais e os pais: a nai do violador alíñase coas nais e pais das violadas mediante unha carta na que pide o seu perdón (o dela) e se manifesta solidaria coas rapazas, e non co seu fillo. O pai do violador quere comprar o silencio. Que credes que faría o pai de Lupe se recibe esta oferta?
o consello escolar con profesorado e nais e pais que reflicten ben a sociedade e o permanente desculpar ás vítimas (homes) das violencias ás que están sometidos: o poder das temidas minisaias. Sería hoxe distinto?
o estigma social: Jessica é a personaxe estigmatizada por vivir nunha casa de acollida e, vaia, resulta ser a vítima da terceira violación presentada no relato, aínda que fora a primeira en ter sucedido.
o simbolismo do que fala Rubén: segue sendo o mesmo hoxe, 12 anos despois? Fixo isto un percorrido similar ás denuncias por malos tratos tal e como lle comenta Elvira a Sofía?
Hai vinte anos case ningunha muller denunciaba os malos tratos. Se llo contaba á familia diríanlle que era normal. (…) Afortunadamente as cousas mudaron bastante nestes vinte anos.
Elvira, a Sofía
Quedounos algo? Podes propoñer outras cuestións para o debate!
Preguntas moi interesantes. Comentarei unha cousa: o que ocorre no consello escolar con profes e nais e pais apoiando o acosador, reflicte o que ocorreu no caso real que inspirou a historia; creo que hoxe, moitos anos despois, sería diferente
O relato A esencia da cidade (de descarga gratuíta desde a web de Xerais) foi o fío condutor do último encontro virtual e conxunto que organizamos para os clubs de lectura da Rede de bibliotecas, e no que reunimos a integrantes de outros 13 grupos. Aí é nada.
María Reimóndez, a quen entrevistamos hai uns días neste blog, foi quen de arremuiñarnos para debullar man a man algunha das capas heteropatriarcais que intentan manternos sometidas. Capas ás que, non miremos cara outro lado, hai que plantarlles cara para que non ocupen máis espazo público.
Vídeo da sesión completa
O relato, confesou, é o resultado dun encargo que lle fixeron desde Italia no marco dun proxecto relacionado coa Europa das cidades e que finalmente foi rexeitado, moi probablemente por incómodo. Amnistía Internacional, moi preto no tempo, fixéralle un encargo similar e foi así como A esencia da cidade foi publicado dentro de Camiñan descalzas polas rochas: autoras polos dereitos das mulleres, do que hai un exemplar para o préstamo na Biblioteca de Estudos Locais.
O poder ten a capacidade de manifestarse en cantas formas desexa e a narración biográfica de María Reimóndez no relato A esencia da cidade lévanos, queiramos ou non, a un cara a cara con aqueles convulsos anos de sufrimento de constantes violencias silenciosas e silenciadas que, non obstante, retumbaban a máis non poder nos corpos de quen as padecemos. Un longo percorrido persoal cheo de asaltos e invasións socialmente aceptados que van conformando as nosas circunstancias, as nosas fronteiras e marcas que, como di a autora, son o mapa dos nosos corpos. E os corpos, di, son cidades.
Dentro da iniciativa #DesconfinarALingua que estamos promovendo na Rede de bibliotecas co gallo das Letras Galegas 2020, organizamos co noso club irmán O cuarto propio (de lecturas feministas) un encontro virtual en zoom con María Reimóndez en torno ao seu relato A esencia da cidade, de descarga libre e gratuíta na web de Xerais.
Unha oportunidade para falar desta e doutras obras de Reimóndez, autora galega e feminista que desconfina a lingua para ampliar as marxes e dar voz a personaxes coas que volve contar as historias que nos malcontaron antes. Unha sorte de escrita e de autora que tamén nutren o universo LGTB e contribúen aos nosos necesarios logros colectivos de converter o insulto en algo bonito e de identificar de xeito claro quen exerce a opresión e a violencia deixando xa de paso de revitimizar as vítimas. Unhas cuestións reivindicadas tamén o próximo 17 de maio polo Día internacional contra a homobofia, a bifobia e a transfobia.
Como anticipo ao encontro, que será o xoves 14 de maio ás 18h a través da plataforma zoom, e para ir abrindo o debate, María Reimóndez respóndenos a unhas cuestións que lle plantexamos. Recorda: para participar no encontro escribe a bibliotecas@coruna.es e darémosche as credenciais para conectarte.
– – – – – – –
Por que escribes?
A resposta curta, porque me divirto. A resposta longa, porque creo que é un xeito máis de intervir na sociedade, de crear mundos ou de botar luz sobre os que están ao noso arredor.
É difícil publicar?
Non son eu precisamente quen deba avaliar isto, dado que en xeral tiven sempre editoras e editores tremendamente receptivos ao que escribo, xente sen a cal sería imposible facer o que eu fago. Penso aquí en especial en Manolo Bragado, que apostou polo Ciclo dos elementos, un proxecto que, cando llo contei por primeira vez debeu de pensar que ía bébeda. Tamén en Fran Alonso.
Mais dito isto, si sei que para as mulleres, sobre todo para as que escribimos dende o incómodo, non é doado que nos abran a porta. Primeiro, porque hai un nesgo lector moi grande en xeral con respecto ás lecturas que temos como referentes. Dado que aí o principal son homes que falan de certas cousas, cando unha pon no centro do relato outras voces ou estéticas, é difícil que reciba valoración e recoñecemento. Isto nótase moito no tema dos premios de narrativa, en como se segue pensado que un personaxe masculino fala do universal e un feminino do particular.
Os editores (en masculino intencional) beben dese canon patriarcal, e isto é unha dificultade. De feito a primeira vez que fun a unha editorial, e non vou dicir o nome porque a persoa protagonista destes feitos non segue nela, un señor editor permitiuse, cando me neguei a cambiar a novela que lle presentara para que os personaxes masculinos tivesen centralidade (eran todos secundarios), literalmente berrarme e dicirme unhas cousas que non son dignas nin de deixarse por escrito. Basicamente me chamou parva e, nun contexto profesional no que eu agardaba un trato profesional, me tratou con total violencia. Lembro saír do despacho, onde me dediquei a argumentar entre os seus literais berros, e chorar no medio da rúa da rabia e da frustración. Porque estaba certa de que se fose un señor de 40 anos nunca na vida me falaría así.
Polo tanto, que a min agora non me pasen este tipo de agresións no mundo editorial porque teño unha certa idade e unha certa visibilidade, non quere dicir que non lles estean pasando a outras compañeiras. Queda moito que traballar.
A túa inspiración parte do mesmo sitio cando escribes poesía, ensaio ou narrativa?
Si, parte do que eu chamo a ira produtiva. A necesidade de explorar aquelas cousas que me proen, que me parecen inxustas ou que me parecen valentes e invisibilizadas. Creo que a ira é unha emoción que está por explorar e que só dela pode abrollar un amor xusto, sen edulcoración e romanticismos. Dá para moito falar isto pero creo que nas mulleres a ira ten moi mala fama e eu estou emperrada en quitarlla. A teoría feminista das emocións é unha ferramenta marabillosa para facelo.
Lingua e queer. Cal é a relación?
Para min a relación está máis no campo da lingua e os feminismos, dentro dos cales enmarco o queer. As teorías queer sen enfoque feminista son fondamente problemáticas (e poderiamos dicir que viceversa). É novamente un espazo de pensamento crítico moi vizoso. As escritoras feministas violentamos moitas veces as convencións patriarcais da lingua, polo tanto convertémonos en queer no sentido de estrañas e alleantes. Por outra banda, as teorías queer explotan as identidades binarias e retroalimentan esa procura dunha linguaxe “dinamiteira” (“da fala”, como se describía a María Mariño, unha das poucas homenaxeadas nas Letras Galegas). Se o vemos dende outra óptica, okupar o espazo político da lingua galega é poñer en cuestión permanentemente o poder, o cal non quere dicir que todo o que se escriba ou exprese nesa lingua estea libre de sexismo, homofobia, lesbofobia. De feito, nada máis lonxe da realidade. Pero o punto de partida témolo. O caso é querer usalo.
Que poden facer os servizos públicos, como as bibliotecas, para contribuír ao proceso de desaprender e volver aprender de novo?
Fronte á figura patriarcal do escritor como home solitario, eu creo na escrita como un feito colectivo. Para min o importante da escrita é a comunidade que se tece ao seu arredor. Non valen de nada os textos se non teñen quen os lea (e tanto teñen aquí as cifras, se nos len moitas ou poucas persoas… ben, menos se miramos o peto, que aí obviamente todas precisamos que nos lea o maior número de xente posible para poder ter uns ingresos). Para min non hai xerarquía entre as autoras, as lectoras e as mediadoras. Todas formamos parte dun ecosistema que precisa de todos os elementos para sobrevivir. Nese contexto, o labor dos servizos públicos é fundamental. As bibliotecas son un elemento democratizador da lectura inigualable. Porque igual que me parece importante que as autoras poidamos vivir da nosa escrita, tamén me parece aínda máis importante que as lectoras sen recursos poidan seguir lendo. As bibliotecas rebordan con moito esta función e convértense en dinamizadoras que alimentan o sistema completo. Creo que nese sentido, canto máis se explote esa función de humus, de promover a relación entre autoras, lectoras e mediadoras dende o espazo público, máis fortes seremos nun ambiente cada día máis hostil dende o punto de vista da lingua e tamén cara á propia lectura. As bibliotecas teñen a sorte de non seguir fins comerciais e con iso, ademais, poden dar espazo a voces que os sistemas maioritarios silencian e facer que libros que se publican en editoras pequenas, en linguas non hexemónicas, sobre temas incómodos, acaben atopando unha manda de lectoras que os acollan, simplemente porque a biblioteca os fai visibles. Todas estas funcións son indispensables.
– – – – – –
PD: Fóra do normal, de María Reimóndez (dispoñible en dixital en GaliciaLe) foi unha das nosas lecturas do ano pasado. Con el a autora logrou o Premio Agustín Fernández Paz de Narrativa Infantil e Xuvenil pola Igualdade 2017. O libro trata a historia de André, un mozo trans admirador da banda deseñada que conforma a Patrulla Trans con Xela, Martín e Mucha. Unha rede de afectos para a superación e a mellor comprensión do mundo na que a aprendizaxe última consiste en non ter medo a ser quen se é: «no medio da treboada, a única heroicidade é resistir».
Para os directos, coma sempre, só necesitas conectarte a Instagram nos días e horas sinalados. Para as sesións virtuais, escríbenos un comentario nesta entrada ou un mail a bibliotecas@coruna.es e darémosche as credenciais para conectarte.
xoves 23 de abril: directo en IG no DÍA DO LIBRO. Martín volve poñerse ante os micrófonos para falar coa libraría Berbiriana sobre as librarías como espazos seguros para o colectivo LGTB, sobre libros e sobre o público lector. Será ás 20.30h no IG do club @clubdelecturaqueerunha
martes 28 de abril: Andrés fará un directo en IG coa Rede educativa de apoio LGBTIQ, a rede de profesorado e educadorxs en Galicia que traballan pola diversidade LGBTIQ+ nos centros educativos. Falarán, entre outras cousas, da importancia dos referentes e da literatura para un alumnado máis diverso. Será ás 20.30h no IG do club @clubdelecturaqueerunha
mércores 29 de abril: sesión en zoom con Pablo Carreiro, autor vigués do cómic Chico!, que vén de liberar para a súa descarga e lectura gratuíta no confinamento.
Imaxe tomada de niusdiario.es
mércores 6 de maio: monográfico “refuxiades LGTB“ e directo IG con Martín Iglesias, que dende Dresden está a traballar con persoas refuxiadas en distintos proxectos sociais e educativos. Será no Instagram do club ás 20.30h.
xoves 14 de maio: sesión en zoom arredor do relato A esencia da cidade que María Reimóndez creou no ano 2016 para a descarga libre polo Día internacional contra a violencia machista.
Imaxe tomada do blog de Xerais
xoves 4 de xuño: sesión en zoom arredor do libro A cabeza de medusa, de Marilar Aleixandre, que está dispoñible para o préstamo en GaliciaLe, a plataforma de préstamo de libro electrónico.
En pleno periodo de confinamento e distanciamento social, case unha decena de clubs de lectura e preto de 60 persoas asistimos á xuntanza virtual con Marta Sanz, autora de Sherezade en el búnker (con descarga gratuíta) ou a recentísima pequeñas mujeres rojas (dispoñible en ebiblio).
O resultado, unha experiencia satisfactoria que fixo confluír persoas diversas de distintos clubs de lectura, con diferentes plantexamentos ante a mesma historia confinada.
Esta tarde organizamos co club irmán, o de lecturas feministas “O cuarto propio”, unha sesión virtual que vai aglutinar por vez primeira en zoom a integrantes de distintos clubs de lectura da Rede en torno a unha lectura e unha autora: Sherezade en el búnker, e Marta Sanz.
Yo soy feminista porque quiero hacer las cosas de otra manera y que mi trabajo sirva para suturar todas las brechas de desigualdad que ensucian nuestro mundo: las de raza, las de género, las de clase, las de origen geográfico, las de salud, las de capacidades diferentes…
Imaxe extraída de elcultural.com
Marta Sanz Pastor (Madrid, 1967) recibiu importantes premios, como o Ojo Crítico de Narrativa (2001) ou XI Premio Vargas Llosa de relatos. Foi finalista do Premio Nadal en 2006 e semifinalista do Premio Herralde en 2009, que gañaría no ano 2015.
Coa novela negra “Black, black, black” (2010) inicia unha triloxía na que dá entrada a Arturo Zarco, un detective homosexual. A segunda entrega é “Un buen detective no se casa jamás” (2012) e remata a historia coa recentísima “pequeñas mujeres rojas “ (2020) que publicou días antes da declaración do estado de alarma, que fixo que quede, en palabras da autora, “crioxenizada nas librarías”.
Sherezade en el búnker é un relato que Marta Sanz crea e regala (pode descargarse gratuitamente) e que ten o confinamento de fondo da trama e de contexto da súa lectura. A isto súmase a capacidade literaria da autora para crear unha voz tenra, salvaxe e, ao tempo, con certo chascarrillo para sobrelevar unha situación así de extrema.
Convencida de que a literatura é ideoloxía, Marta respóndenos a estas preguntas como anticipo ao noso encontro:
Club QUEERuña: Nosotros y nosotras; nosotres, nosotrxs o nosotr@s. ¿Qué fórmula eliges?
Marta Sanz: Todas y ninguna. A ver si me puedo explicar: los juegos con la morfología de las palabras dan cuenta de la disconformidad respecto al hecho de que la lengua refleje un discurso dominante. El discurso dominante, el discurso del machismo y del heteropatriarcado, cristaliza en los usos lingüísticos de lo que Adrienne Rich llama “la lengua del opresor”. El problema -o no- es que la lengua del opresor nos configura, forma parte de una sentimentalidad y de unas construcciones culturales que a menudo nos hacen daño y que, ahora, desde un proceso de resignificación de las palabras ponemos en tela de juicio, metabolizando los buenos aprendizajes y tratando de bloquear los malos, para experimentar con las miradas y las voces que han sido silenciadas. Lo interesante sería que en ese proceso no fuésemos personas autoritarias: no se trata de cambiar una cosa por otra. Yo no soy feminista para emular las relaciones de poder de un mundo competitivo, blanco, machista y pensado para quienes detentan la riqueza y los capitales. Yo soy feminista porque quiero hacer las cosas de otra manera y que mi trabajo sirva para suturar todas las brechas de desigualdad que ensucian nuestro mundo: las de raza, las de género, las de clase, las de origen geográfico, las de salud, las de capacidades diferentes… En este sentido, reivindico que la literatura es el espacio en el que podemos jugar con las palabras y decir chiques y nosotrxs y los chicos y les chiques y las chicas y amalarnos el noema como escribió Cortázar en Rayuela, y mi estilo refleja mi posición frente al mundo y, por eso, el título de mi última novela es pequeñas mujeres rojas, con la p de “pequeñas” en minúscula … Juego con el lenguaje para mostrar que el lenguaje es importante porque representa realidad y construye realidad. Juego con el lenguaje porque respeto muchísimo el lenguaje. Yo juego a ese juego en el espacio del arte y de la reflexión; en el de la vida cotidiana a veces pienso que los usos lingüísticos funcionan como cortina de humo espectacular, como piedra de toque del escándalo, para ocultar que los cuerpos vulnerables son golpeados en el espacio privado porque en el espacio público del capitalismo existen brechas salariales, precariedad y exclusión social, condicionadas por razones de género. Y desde luego a lo que me niego es a que me llenen de piedras la boca o me estigmaticen por mi manera de hablar. Si la realidad es mutante y se construye, ¿por qué acogernos a una sola fórmula? No tendríamos que caer en esa violencia que es un calco de las violencias que han operado contra nosotras. Y digo nosotras porque estoy hablando yo y con la esperanza de que muchas otras personas se puedan sentir identificadas con mi opción lingüística, aunque no sean exactamente como yo que hablo desde las geografías de mi escritura: soy una mujer blanca, de cincuenta años, clase media y extracción proletaria, urbana, heterosexual, con estudios superiores y fiel como las cigüeñas…
si somos conscientes de que siglos de cultura e imaginario heteropatriarcal nos han perjudicado, ¿por qué no pensar ahora que tomar la palabra desde otros presupuestos puede intervenir en lo real y transformarlo? Yo así lo creo.
Club QUEERuña: El frío y Amor fou son dos textos que dialogan sobre el amor. Y en el poemario Cíngulo y estrella rompes con los tópicos del amor romántico. ¿Para cuándo el poliamor de fondo?
Marta Sanz: Yo escribo de las cosas que vivo. A veces para establecer conversaciones con un espacio de recepción con el que pretendo compartir una certeza o una pregunta respecto a lo que me duele, respeto a las contradicciones entre mi dentro y lo que sucede fuera. Pero me parece muy arriesgado emprender un ejercicio de imaginación tan tremendo y ponerme a escribir respecto a un mundo, complejo y respetable, sobre el que no tengo experiencia. No soy tan prepotente como para pensar que puedo contar todas las historias: esa historia la tiene que contra otra persona.
Club QUEERuña: En Monstruas y centauras reflexionas sobre la última ola feminista durante el #metoo. En tu última novela “pequeñas mujeres rojas” das entrada a la ultraderecha y su discurso hacia las mujeres. ¿Es la literatura un reflejo de lo que vives o un elemento que puede ser una palanca de cambio?
Marta Sanz: Tengo una visión muy optimista sobre la literatura. Por un lado, es el espejo al borde del camino del que hablaba Stendhal, pero por otro lado, los relatos que parten de la realidad vuelven a ella y, en este sentido, podemos decir que construyen realidad. La ficción es verdad porque la metabolizamos y pasa a formar parte de nuestros valores y de nuestra visión del mundo. Así que, si somos conscientes de que siglos de cultura e imaginario heteropatriarcal nos han perjudicado, ¿por qué no pensar ahora que tomar la palabra desde otros presupuestos puede intervenir en lo real y transformarlo? Yo así lo creo. Me parece que no existe ningún discurso público que no tenga repercusión en lo que sucede. Todo cuenta. Por eso, los nuevos relatos desde las nuevas sensibilidades sexuales son importantísimos. También desde viejas sensibilidades sexuales como la mía, que como te decía vivo un amor de pajarita fiel, y me hago la autocrítica, me construyo y me deconstruyo a partir de mis escritos.
Club QUEEruña: ¿Han de contener los libros personajes o tramas feministas, o el feminismo debe estar en los ojos de quien los lee?
Marta Sanz: El feminismo, el machismo, el catolicismo, el liberalismo, el comunismo y todos los mimbres ideológicos que quieras están inevitablemente en quien escribe y en quien lee. Se escribe desde lo que se es, desde cómo se existe en el mundo, desde la posición que has adoptado en la realidad y, con ese punto de partida, articulas relatos autobiográficos o cuentos de hadas o crónicas de viajes en las que, si te encuentras con buenas lectoras y con buenos lectores, se te verán la patita por debajo de la puerta… En el otro sentido de la cadena comunicativa de la literatura, cada lectora y cada lector lee desde lo que es y desde la posición que adopta en la realidad: esos mimbres le permiten apropiarse de un texto y ejercer la crítica. Así que no se trata de censurar el arte o la literatura, sino de enseñar a leer a la ciudadanía desde esa conciencia de lo ideológico que impregna los estilos y desde esa reflexión introspectiva sobre el tipo de lectora que una es. Los bulos y los discursos del odio son otra cosa. El arte y la literatura están ahí, sin embargo, para romper tabúes, subvertir las frases hechas, poner en tela de juicio la normalidad y, para eso, muchas veces somos incorrectamente políticos y políticamente incorrectos. La literatura no es edificante, es un catalizador para pensar y para transformar. No es una cartilla: es un reto del que quien lee no sale como entró en el caso de que el libro sea un buen libro.
Club QUEERuña: En la Rede de Bibliotecas Municipais da Coruña tenemos una sección concreta para Género y feminismos y otra para diversidades sexuales y de género. Existen además clubs de lectura especializados: O cuarto propio y QUEERuña. ¿Qué más cosas deben hacer las bibliotecas públicas para propiciar esos discursos catalizadores y/o transformadores?
Marta Sanz: Lo hacéis fenomenal. Yo solo puedo colaborar con personas que sabéis muy bien lo que estáis haciendo.
La literatura (…) es un catalizador para pensar y para transformar.
As compañeiras da Biblioteca Os Rosales realizaron esta guía de lectura sobre o relato:
As sesións ordinarias do club de lectura LGTB son presenciais e mensuais. En tempos de confinamento, decidimos intensificar as citas e, obviamente, levalas ao entorno virtual.
Para participar nos directos en IG: só necesitas seguir a conta en Instagram do club QUEERuña e conectarte o día e hora indicados. Poderás lanzar preguntas nese momento, ou os días previos a través dos stories. Permanece atentx!.
Para participar nas sesións en zoom: escríbenos (aquí nos comentarios ou a través de twitter ou IG) e facilitarémosche as credencias para a túa conexión.
Que temos previsto para os próximos días?
Martes, 31 de marzo: Directo en IG con Gabriel J. Martín e Pablo Otero, integrante do club, ás 20.30h.
Psicólogo, escritor e activista gay, naciu en Cádiz e actualmente vive en Barcelona. Tivo titulares na prensa española como “La barba me dio la razón: aunque mi criaran como a una niña, yo era un niño“. Coñecedor da cara máis rancia do bullying, descubriu o seu vivir nun libro de López Ibor nun epígrafe adicado a “malformacións”. Gabriel é licenciado en Psicoloxía, representante do Consell Español de Psicología en la oficina LGTB da Asociación Americana de Psicoloxía (APA) e, entre outras cousas, coordinador do grupo de traballo de Psicoloxía Afirmativa LGTB do Col-legi Oficial de Psicologia de Catalunya. Un percorrido persoal e unha traxectoria académica e profesional que o dotan dunha voz experta que plasma nos seus libros Quiérete mucho, maricón (2016), El ciclo del amor marica (2017), Sobrevivir al ambiente (2018) e Gay Sex (que se publicará en maio do 2020).
Alison Bechdel e Fun home son unha das lecturas recuperadas de anos anteriores para as sesións all stars (sorry, Rupaul!). Temos falado largo e tendido sobre a autora e sobre o test que leva o seu nome, e tamén das viñetas desta xoia literaria que nos encanta. Como curiosidade engadida direivos que no cómic vemos como Alison recurre ás bibliotecas públicas para comprenderse, atoparse, definirse… e que posteriormente, no ano 2008, este mesmo cómic foi retirado durante meses dunha biblioteca pública de Marshall a petición dunha cidadá que o denunciou de “pornográfico”. Esta señora alegaba que era perigoso que as bibliotecas albergasen obras así, con eses contidos, porque poderían “seducir” á poboación xoven porque “parecen cómics”. Tiveron que pasar varios meses ata que a biblioteca en cuestión aprobou a súa Política da Colección (con apartados específicos para a adquisición de materiais) para que o cómic volvese aos seus estantes, xa que no documento recollíase de xeito explícito que a biblioteca mercaría “obras relevantes para a crítica e/ou de interese social”. Aí é nada.
Sábado, 4 de abril: Sesión QUEERmú con Éric Dopazo. Será ás 12.30h.
Neste directo Éric (@piratasenparche en IG) fará confluir os libros, a música, o transfeminismo e o vermú. Pódese pedir máis?
Martes, 7 de abril: Directo en IG con Óscar Espirita e Martín, ás 20.30h.
Óscar Espirita colabora na antoloxía de relatos queer Asalto a Oz, onde firma “El lomo de un dragón”, que é, quizás, dos máis delicados do libro, escrito en clave poética e íntima e que arranca así: “El día que me muera me meterán en una caja marrón como a un hetero más. He pedido que me incineren para que todo el mundo vea cómo las llamas se vuelven violetas. Espero que me lleven claveles. Me gustan los claveles porque son las rosas de los pobres. A mí nunca me faltó el dinero, pero me siento cercano a su escasez”. Óscar é tamén autor do conto Si el rosa es de las niñas el azul es del mar (clasificado para infantil pero válido para todos os públicos) e dos poemarios Niño marica e Animalitos.
Mércores, 8 de abril: Sesión en zoom, en torno ao relato aberto de Marta Sanz, Sherezade en el búnker (descarga gratuíta regalo da autora). Será ás 18h. Participará a autora, que nos envía este vídeo:
Sábado, 11 de abril, nova sesión #QUEERmú con Éric Dopazo. Nesta ocasión, estará acompañado de dúas autoras galegas con obras que limos no club: María Reimóndez (Fóra do normal, editado Xerais) e Eva Mejuto (22 segundos, tamén en Xerais). Ambos libros, con personaxe protagonista trans.
Iremos actualizando progresivamente coas distintas accións que vaiamos programando, como un directo en IG con representantes da Rede educativa galega de apoio LGTBIQ.
A última sesión do club QUEERuña desenvolveuse, por pura adaptación ao medio, de xeito virtual.
Despois dos problemas técnicos de rigor (que se un conecta, que se outra está sin audio, etc) a horiña de sesión transcurriu e transcurriu ben.
A pesar de que o previsto era falar sobre “Fun home: una familia tragicómica” (esta era unha das sesións All Stars, nas que recuperamos lecturas anteriores para darlles outra volta) acabamos falando integramente de Testo yonqui, híbrido entre o ensaio filosófico e a narración autobiográfica de Paul B. Preciado e do que falamos, por capítulos, en todas as sesións desta edición.
Testo yonqui é o relato da automedicación do autor, un experimento persoal co seu propio corpo, ao que lle aplica testosterona en xel. O libro é, ao fin, unha exploración persoal e, tamén, política.
Imaxe tomada de eldiario.es
Algunos toman hormonas siguiendo un protocolo de cambio de sexo, otros trafican y se administran hormonas sin esperar un cambio de sexo legal y sin pasar por un protocolo psiquiátrico, sin identificarse como “disfóricos de género”, gender hackers. Yo pertenezco a este grupo de usuarios de la testosterona. Somos usuarios copyleft: es decir, consideramos las hormonas sexuales como biocódigos libres y abiertos cuyo uso no debe estar regulado ni por el Estado ni confiscado por las compañías farmacéuticas.
Fala de identidade sexual fluída e non estanca, de sexualidade e capitalismo, de pornografía, feminismo e da industria do sexo. Pero tamén de desexos e encontros sexuais, de hormonas, dildos e de activismo queer. Mais os termos estrela que nos sacuden son o de tecnosexualidade e farmacopornografía. Toma pepinillo!
Detrás de cada machito social se esconde un cuerpo cibernético que desea ser penetrado como una furcia, violado y humillado por una rubia fascista, por una amazona de cabeza rapada y dildo de veinte centímetros o por la metralleta de una joven saudí que exhibe su cuerpo y oculta su rostro bajo un velo. Esa es la verdad de la economía farmacopornográfica: a dick is a dick.
Un libro repleto de frases atronadoras que xeneran debate “del bueno”.
Adiamos a próxima sesión, xa centrada exclusivamente en Fun home, da grandísima Alison Bechdel, para o mércores 1 de abril, ás 20.15h.
Se queres unirte a nós comenta esta entrada ou contáctanos polo twitter (@clubqueerunha) e darémosche os datos necesarios para conectarte!
Club de lectura LGTB Queeruña 